Bana Katedrali

Cathedral Cathedral Cathedral Cathedral is one of the ecclesiastical and state centers of Georgia on the territory of historical tao, in the Chorokhi gorge, on the river. Right bank of the bass. The cathedral was named after an animal (the true one). [1] Now in the borders of Turkey, under the name of Fanak""

Don't trust google maps if you want to get there. There's a village called Penek, you'll need to drive through this village to get to the cathedral. The road is only visible from a satelite map

ბანა (თურქ. Penek Kilisesi) — ძელი ჭეშმარიტის[1] (ანუ ძელი ცხოვლის, იგივე წმ. ჯვრის) სახელობის საკათედრო ტაძარი ისტორიულ სამხრეთ საქართველოში — ტაოში. ძეგლი მდებარეობს თურქეთში, ერზურუმის პროვინციის, შენქაიას ილჩეს, სოფელ პენეკში, მდინარე პენეკ-ჩაის მარჯვენა ნაპირზე.

VII საუკუნის დიდებული ტაძარი. სავარაუდოდ გარე ნაწილი თავდაპირველად იყო ღია ტიპის, სვეტებზე დაყრდნობილი თაღებით, შემდეგ ამოაშენეს. მრგვალი ტიპის ტაძრები ქართულ ძეგლებს შორის ნაკლებადაა. გამორჩეული როგორც ფორმით ისე მასშტაბით, სამწუხაროდ დღეისათვის დიდწილად დანგრეულია.

Очень необычный, уникальный археологический памятник. Масштаб и расположение собора впечатляют!

Yol yok yürüyerek gittik yanına pek birseyde kalmamış

ამდენი წლის შემდეგ ჯერ კიდევ დგას და კიდევ დიდხანს იდგება! ბანას ტაძარი არის ქართული არქიტექტურის შედევრი, რომელმაც ყველანაირ ომს თუ სტიქიურ უბედურებას გაუძლო. ბანას ტაძარი დღესდღეობით სავალალო მდგომარეობაშია.

Dede Korkut Oğuznameleri'nde Ban Hisarı Olarak Geçen Penek Kilisesi!Şenkaya / Bana (Penek) Köyü KilisesiOltu'dan Şenkaya'ya giden yolun yaklaşık 35. ki­lometresinde, Şenkaya'ya bağlı Penek Köyü'nde, dere aşırı kuzeyde, bir tepe üstünde bulunmaktadır.Tarihçe olarak 10. yüzyılda, yöre hâkimiyetini elinde bulunduran Gürcüler tarafından yaptırılmıştır. 19. yüzyılda depremde çökmüş olan yapı, oldukça haraptır.Dede Korkut Oğuznameleri'nde Ban Hisarı olarak geçen kilise, halk arasında büyüklüğünden dolayı Kale" olarak anılmaktadırX. yüzyılda Bana Kilisesi

ადგილი საოცრება - ინატრებდი ნახო როგორი იყო უნიკალური ძეგლი თავდაპირველად, რომლის ანალოგიც (მრგვალი ფორმის) არ არსებობს მეორე

ბანა (თურქ. Penek Kilisesi) — ძელი ჭეშმარიტის[1] (ანუ ძელი ცხოვლის, იგივე წმ. ჯვრის) სახელობის საკათედრო ტაძარი ისტორიულ სამხრეთ საქართველოში — ტაოში. ძეგლი მდებარეობს თურქეთში, ერზურუმის პროვინციის, შენქაიას ილჩეს, სოფელ პენეკში, მდინარე პენეკ-ჩაის მარჯვენა ნაპირზე. ფანაკის ჭეშმარიტ ქართულ სახელად უფრო ბანა ჩანს. „ქართლის ცხოვრებაში“ ყველგან ბანა გვაქვს [2] „...მოერთვის ჭოროხს მდინარე ბანა-ფანასკერტისა, გამომდინარე ყალნუ მთისა და მომდინარე აღმოსავლეთიდამ დასავლეთად. ...ამ წყალზედ, მთაში არს ბანა, აწ უწოდებენ ფანაქს“.[3] ამ პუნქტის სახელი უფო ძველად მარტივად ბანა კი არ უნდა ყოფილიყო, არამედ ბანაკი (შდრ. აგარაკი → აგარა, მუშაკი → მუშა).ბანა ოლთისიდან 33, ხოლო არტაანიდან 79 ვერსის მანძილზეა. 1889 წელს ფანაკში ნაჩვენებია 43 კომლი, ხოლო „დავთრის“ დროის ფანაკში 36 კომლია (აქედან ორი კომლი მუსლიმია). ამ პერიოდში ფანაკს შეწერილი ქონია გადასახადი 30 000 ახჩის ოდენობით.[4]VII საუკუნის შუა წლებში აქ ააშენეს დიდი ტაძარი. ადარნასე II-ის დროს (881-923) დაარსდა ბანის საეპისკოპოსო, ხოლო ტაძარი გადაკეთდა. XI საუკუნის ისტორიკოსი სუმბატ დავითის ძე გვამცნობს, რომ ტაძარი აუგია დავით I კურაპალატის ძეს — ადარნესე II-ს, კვირიკე ბანელის ხელით, რომელიც ბანას პირველი ეპისკოპოსი გამხდარა. გარდაცვალების შემდეგ იქვე დაუკრძალავთ. ბანა ქართველ მეფეთა საზაფხულო სამყოფი და აგრეთვე მეფეთა განსასვენებელიც იყო. X-XI საუკუნეებში ბანაში მოღვაწე ზაქარია ბანელის თაოსნობით ბევრი ძვირფასი ხელნაწერი შეიქმნა. საისტორიო წყაროს მიხედვით, ტაძარი ძელი ცხოველის (ძელისა ჭეშმარიტისა) სახელობის იყო.[5]ვახუშტი ბატონიშვილის ცნობით, ბანელი ეპისკოპოსის ძალაუფლება ვრცელდებოდა ფანასკერტზე, ტაოზე, ოლთისზე და მათ მომიჯნავე ტერიტორიებზე.ბანას დიდ ისტორიულ მნიშვნელობაზე მეტყველებს ის ფაქტიც, რომ აქ დაიწერა ჯვარი საქართველოს მეფე ბაგრატ IV-მ (1027-1072 წწ.) ბიზანტიის იმპერატორის რომანოზ III არგირუსის დაზე — ელენეზე. ეს ჯვრისწერა ასახულია ოშკის სამხრეთ მკლავის ფრესკაზე, სადაც ბანას გამოსახულება დღემდე შემორჩენილია. აქვე, XV საუკუნეში დაკრძალეს საქართველოს მეფე ვახტანგი და მისი მეუღლე სითიხათუნი.1877-1878 წლების რუსეთ-ოსმალეთის ომის ქრონიკებიდან ირკვევა რომ: 1877 წლის 20 მაისს ოსმალებმა დატოვეს სოფელი პენეკი (რუს. Пеньяк — პენიაკი) და გამაგრდნენ ოლთისში დამატებითი ძალების მოლოდინში. 21 მაისს ოსმალებმა ოლთისიც დატოვეს. 22 მაისს რუსეთის არმიამ უბრძოლველად დაიკავა ოლთისიც და სოფელი პენეკიც[6].წყარო - ვიკიპედია